Όλοι έχουμε δει παιδιά με αυτισμό. Κουνάνε αδέξια χέρια και πόδια, κάνουν συχνά περίεργους ήχους ή κλείνουν με τα χέρια τα αυτιά τους. Μπορεί στα βιβλία να έχω διαβάσει για τρόπους που μπορεί κανείς να προσεγγίσει ένα τέτοιο παιδί ή τι θα πρέπει να αποφεύγεται, όμως ποτέ δεν είχα καταλάβει τι μπορεί πραγματικά να σκέφτονται και πως μπορεί να είναι η δική τους καθημερινότητα.
Μέχρι που διάβασα το βιβλίο του Naoki Higashida «Γιατί χοροπηδώ: ένα αγόρι σπάει τη σιωπή του αυτισμού» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Το βιβλίο γράφτηκε από τον γιαπωνέζο Naoki Higashida (Ναόκι Χιγκασίντα) όταν ήταν δεκατριών χρονών. Ο αυτισμός του είναι τόσο σοβαρός που καθιστά την προφορική επικοινωνία σχεδόν αδύνατη, ακόμα και τώρα που έχει μεγαλώσει.
Όμως, χάρη σε μια φιλόδοξη δασκάλα και στη δική του επιμονή, έμαθε να σχηματίζει λέξεις κατευθείαν σε ένα πίνακα με το αλφάβητο. Με τη μέθοδο αυτή κατάφερε να επικοινωνεί με τους άλλους, να συνθέτει ποιήματα και βιβλία με ιστορίες και να γράψει αυτό το βιβλίο, στο οποίο απαντά σε 58 ερωτήματα για το τι σημαίνει να είσαι αυτιστικός (από το οπισθόφυλλο).
• Γιατί όταν μιλάς σε κάποιον δεν τον κοιτάς στα μάτια
• Γιατί επαναλαμβάνεις κάποιες πράξεις
• Γιατί χοροπηδάς
Ένα παιδί με αυτισμό δίνει τις απαντήσεις σε αυτές και σε πολλές άλλες συμπεριφορές που μέχρι σήμερα αποτελούσαν μυστήριο.
«Δεν είμαι πάντα εντελώς σίγουρος τι κάνουν τα χέρια και τα πόδια μου… είναι λες και τα άκρα μου είναι η γλιστερή ουρά μιας γοργόνας».
«Όταν χοροπηδώ , είναι λες και τα συναισθήματα μου κινούνται προς τα επάνω, προς τον ουρανό… αυτό με κάνει να νιώθω τόσο, μα τόσο ωραία. Οι άνθρωποι με αυτισμό αντιδρούν σωματικά στα συναισθήματα της χαράς και της θλίψης. Έτσι, όταν συμβαίνει κάτι που με επηρεάζει συναισθηματικά, το σώμα μου παγώνει, σαν να το έχει χτυπήσει κεραυνός».
Για μένα το βιβλίο αυτό ήταν μια αποκάλυψη για το πόσο δύσκολη μπορεί να είναι η καθημερινότητα ενός παιδιού με αυτισμό. Αν εμείς λέμε ότι νιώθουμε πίεση ή δυσκολία, φανταστείτε κάποιος να μην μπορεί να εκφραστεί όπως θέλει, να τον τρομάζουν ήχοι και φωνές, να χάνει την αίσθηση του ποιος είναι και που βρίσκεται και να νιώθει ότι πληγώνει τους γύρω του χωρίς να μπορεί να κάνει κάτι για αυτό.
«Το μεγαλύτερο μαρτύριο για εμάς είναι η σκέψη ότι προκαλούμε στεναχώρια στους άλλους. Μπορούμε να αντέξουμε τις δικές μας δυσκολίες, αλλά η σκέψη ότι η ζωή μας είναι η πηγή της δυστυχίας των άλλων ανθρώπων είναι αβάσταχτη».
«Όταν νιώθουμε ότι μας εγκαταλείπετε, νιώθουμε δυστυχισμένοι. Γι’ αυτό σας παρακαλώ, συνεχίστε να μας βοηθάτε ως το τέλος».
Έρα Μουλάκη
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια