Αρχική Editorial Άμα σας χαλάει μην ασχολείστε με μας

Άμα σας χαλάει μην ασχολείστε με μας

από Μαρτίτα Πάλλα

Υπήρχε ένα φαινόμενο καθόλου ασυνήθιστο στις δεκαετίες του 1960 έως κ τις αρχές του 1990 σε ορισμένες πολύ απομακρυσμένες κ φτωχές επαρχίες, είτε μιλάμε για τέρμα βουνό, είτε για κάποιο νησί στις άκρες του χάρτη: πολλές κοπελιές ψάχνανε απεγνωσμένα το «γαμπρό», που θα τις έβγαζε από την ένδεια κ την απομόνωση.
Με δυο λογάκια, όποιον τύπο βρίσκανε να είναι κάτοικος Αθηνών άντε κ Θεσσαλονίκης κ πέρναγε από τα μέρη τους για τον οποιονδήποτε λόγο, από δικαστικός αντιπρόσωπος σε εκλογές μέχρι να ξέμεινε από λάστιχο, του την έπεφταν στην ψύχρα. Κ κάπως έτσι, μετά από καμιά 20αριά πρωτευουσιάνους κ συμπρωτευουσιάνους κ άλλου τόσους μαϊμού, οι οποίοι απλά είχαν καταλάβει ότι αν δήλωναν Αθηναίοι θα πέρναγαν ένα 3ωράκι full services included, βρισκόταν κ το χαϊβάνι που στραβωνότανε, τους φόραγε στεφάνι, κ τις έκανε κυρίες Κοκοβίκου με δόξα κ τιμή σε Αθήνα ή Θεσσαλονίκη.

Στις περισσότερες περιπτώσεις οι εν λόγω κυρίες το χωριό ή το νησί το ξεγράφανε, εκτός των περιστάσεων γάμων κ κηδειών στενών συγγενών ή κάποιο Πάσχα που έπεφτε αρχές Απριλίου, όταν είχε πολύ κρύο για Μύκονο κ πολλή ζέστη για Αράχωβα. Κ κάπως έτσι, έβλεπες αυτές που έπλεναν κάποτε τη μούρη τους με σκέτο νερό να λένε στην ξαδέρφη τους «μα πώς είναι έτσι το δέρμα σου, καλά από πότε έχεις να κάνεις peeling?», αυτές που κατέβαζαν σε γιορτές χύμα κρασί από την πλαστική νταμιτζάνα να ρωτάνε αν υπάρχει γαλλικό κρασί «γιατί τα ντόπια τους χαλάνε το στομάχι», αυτές που η διασκέδασή τους ήταν να πετύχουν στο ράδιο κάποιο κομμάτι χωρίς παράσιτα να δηλώνουν ότι «Σαββατόβραδο χωρίς 1ο τραπέζι Βίσση δεν είναι Σαββατόβραδο» κ αυτές που ήξεραν μόνο την ύπαρξη του τούρκικου καφέ να γυρνάνε έξαλλες από το τοπικό market φωνάζοντας «μα πώς είναι δυνατόν να ζείτε χωρίς βιολογικό καφέ με άρωμα βανίλιας Μαδαγασκάρης!».

Λοιπόν αυτό ακριβώς το σκηνικό μου θυμίζουν κάποιοι άνθρωποι που μετανάστευσαν σε κάποια ξένη χώρα προ κρίσης, ή σπανιότερα κατά τη διάρκειά της, κ τώρα το μόνο που ακούς όλη την ώρα, είναι το πόση πρόοδο έχει σημειώσει η χώρα εγκατάστασής τους στο χ θέμα κ πώς αντέχουμε εδώ να ζούμε σαν κανίβαλοι. Προσωπικά η απάντησή μου είναι αν δεν σας αρέσει να μην μας ξανάρθετε. Κ γενικά άμα σας χαλάει μην ασχολείστε με μας.

Κ προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, να διευκρινίσω ότι έχω την τιμή να είμαι φίλη με 4-5 επιστήμονες, οι οποίοι κάνουν καριέρα στο εξωτερικό, την οποία η συντριπτική πλειοψηφία δε φτάνει να δει ούτε με κιάλια. Παρ΄όλα αυτά, ουδέποτε τους έχω δει να «χτυπάνε» το πόσο αστράφτουν οι δρόμοι της Βιέννης εν σχέση με τη χωματερή κ τα σπασμένα πεζοδρόμια των ελληνικών πόλεων, πόσο συνηθισμένο είναι για το μέσο αμερικάνο να μαγειρεύει, να φροντίζει τον κήπο κ να καθαρίζει το σπίτι, πόσο εύκολη είναι η ηλεκτρονική εγγραφή το NHS σε σύγκριση με τον ελληνικό γραφειοκρατικό λαβύρινθο, που αποτελεί το απόλυτο crash test στα νεύρα σου, κ πόσο άψογα μπορείς να μετακινηθείς με τα μμμ στη Νένα Υόρκη 24/24ωρο, χωρίς απεργίες κ ανακρίβειες στα δρομολόγια. Αντιθέτως, τους λείπει η Ελλάδα, οι φίλοι κ συγγενείς τους, μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για μας, κ ας μην το αξίζουμε, κ αν κάποια στιγμή τύχει σε κάποιον/αν από αυτούς να τους περάσει από το μυαλό η πιθανότητα επιστροφής, έρχομαι κ απαντώ «καλά, τρελός/η είσαι, πας καλά???»

Κ κάτι που με στεναχώρησε: σε σχολική εκδρομή στο Λύκειο σε Χαϊδελβέρδη- Στουτγκάρδη- Τίμπιγκεν είχα γνωρίσει πολλά παιδιά ομογενών (η Στουτγκάρδη είναι κατ’ εξοχήν βιομηχανική περιοχή άρα ήταν πόλος έλξης μεταναστών), τα οποία ήταν πραγματικά οι καλύτεροι Έλληνες που μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχουν. Τα περιστατικά πολλά κ ορισμένα άκρως συγκινητικά: το όνειρό τους να έρθουν στην Ελλάδα έστω για καλοκαίρι, οι ερωτήσεις τους να πέφτουν βροχή για την Ελλάδα, να μας κοιτάζουν σα θεούς επειδή ήμασταν από εκεί, κ το βράδυ να περιμένουν έξω από το ξενοδοχείο «με τα καλά τους» (λίγο καλύτερα από τα κουρέλια που φόραγαν τα καημένα στο σχολείο) για να μας ξεναγήσουν στις ελληνικές καφετέριες. Κ πρόσφατα μαθαίνω ότι από την έλευση της κρίσης κ ύστερα, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι σταμάτησαν μέχρι κ τα ελληνικά στις μεταξύ τους συνομιλίες. Δεν αφήνουν καν να εννοηθεί ότι έχουν σχέση με Ελλάδα, εκτός κ αν η συζήτηση πάει στον Αριστοτέλη ή τις κατακτήσεις του Μ. Αλεξάνδρου.

Ξέρετε, κ εμείς σκεφτόμαστε συχνά- πυκνά κ μεταξύ σοβαρού κ αστείου να καταθέσουμε διαβατήρια με αυτούς που μπλέξαμε. Μεταξύ μας όμως είμαστε κ παραμένουμε Έλληνες κ αυτό δεν αλλάζει. Όποιος ντρέπεται κ έχει γίνει τόσο πια φίρμα στη χώρα εγκατάστασής του, ας ξεκινήσει τις διαδικασίες απόκτησης ιθαγένειας, πολιτισμένα κ ηλεκτρονικά. Δε θα φάει στη μάπα κ τη δική μας γραφειοκρατία ο τυχερός…..

Μαρτίτα Πάλλα

You may also like

Αφήστε ένα σχόλιο