Η Βάσω Παπαδοπούλου, έχει γράψει δύο μυθιστορήματα. Το πρώτο με τίτλο «Αλμυρά ευλογημένα βλέμματα», μία αφήγηση με κοινωνικό περιεχόμενο, το δεύτερο με τίτλο «Θανάσιμα Σταυροδρόμια» μία αστυνομική ιστορία, και αυτόν τον καιρό ολοκληρώνει το τρίτο αστυνομικό της μυθιστόρημα.
Είναι λάτρης της λογοτεχνίας με ιδιαίτερη αγάπη στην αστυνομική πλοκή, κατά καιρούς γράφει την άποψη της για βιβλία, παράλληλα συμμετέχει σε λέσχες ανάγνωσης.
Ανάγνωση και γραφή ακολουθεί το ένα το άλλο;
Όταν η λέξη γίνει εικόνα τότε η ανάγνωση γίνεται σύντροφος, δάσκαλος, συνταξιδιώτης και πολύ γρήγορα αποκτάς εθισμό. Οι λέξεις και τα αναγνώσματα δεν είναι ποτέ αρκετά. Θέλεις να έχεις γύρω σου ολοένα και περισσότερα βιβλία, σαν τον φιλάργυρο Σκρουτζ, που έκανε βουτιές στα χρηματοκιβώτια του. Οι λέξεις που έχεις διαβάσει μπαίνουν μέσα σου, στην ψυχή, στο μυαλό, σιγά σιγά, ύπουλα μπορώ να πω, αποκτούν φωνή και τότε έρχεται η ώρα να φτιάξεις τις δικές σου ιστορίες που άλλες μένουν στο συρτάρι και άλλες, οι πιο επίμονες, σε οδηγούν στην έκδοση και αυτόματα στην έκθεση.
Ποιος ο λόγος για την προτίμησή σας στο αστυνομικό μυθιστόρημα;
Γράφοντας, επινοείς ήρωες, συναισθήματα καταστάσεις, όλα είναι δημιουργήματά της φαντασίας σου και ακολουθούν τις εντολές σου, έχεις την απόλυτη ελευθερία να τους οδηγήσεις όπου θέλεις. Αυτό συνέβη στο πρώτο βιβλίο. Ήθελα να περιγράψω μία προσωπικότητα και για να το κάνω αυτό, αφηγήθηκα μία ιστορία. Η αστυνομική πλοκή όμως, έχει περιορισμούς, έχει όρους και όρια. Ο συγγραφέας οφείλει να θέτει ερωτήματα και να δίνει τις απαντήσεις. Η λεπτομέρεια, η ακρίβεια, η συνέπεια είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της αστυνομικής αφήγησης. Τα τελευταία χρόνια, με τις αλλαγές που έχουν γίνει στην καθημερινότητά μας, το αστυνομικό μυθιστόρημα έχει εξελιχθεί στο κατ’ εξοχήν κοινωνικό μυθιστόρημα. Παρακολουθούμε, ως παράδειγμα το αναφέρω, την ιστορία ενός ανθρώπου, ο οποίος πιεσμένος από οικονομικές δυσκολίες, ληστεύει ένα βενζινάδικο, όπου εργάζονται οικονομικοί μετανάστες, χτυπάει θανάσιμα κάποιον από αυτούς και λοιπά και λοιπά. Μέσα σε αυτό το απλό περιστατικό, υπάρχουν ένα σωρό θέματα προς ανάλυση, θέματα που τα βλέπουμε κάθε στιγμή στα αστυνομικά δελτία.
Εκείνο που δεν βλέπουμε, πολύ συχνά, είναι η δικαίωση.
Την δικαίωση αυτή οφείλει να την δώσει ο συγγραφέας και ίσως αυτό να είναι μία ικανοποίηση για τον αναγνώστη. Η δικαίωση είναι διαφορετική για τον καθένα μας, άλλος πιστεύει πως ο εγκλεισμός στη φυλακή είναι δικαίωση, άλλος ο διασυρμός, άλλος ο θάνατος, σε κάθε περίπτωση υπάρχει μία τιμωρία. Στα «Θανάσιμα Σταυροδρόμια» ήθελα να δώσω μία διαφορετική δικαίωση. Θέλησα να πειραματιστώ με τους ‘κανόνες’ της αστυνομικής γραφής. Συνήθως ο αστυνομικός μύθος είναι αστικός, έτσι επέλεξα μία συνοικία όχι μόνο για να κινηθούν οι ήρωες με άνεση, αλλά για να φανούν και τα προβλήματα που υπάρχουν στον κοινωνικό ιστό.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε μία άνθιση της αστυνομικής γραφής διεθνώς. Ισχύει το ίδιο και για τη χώρα μας;
Η γραφή και η περιγραφή των παραβατικών πράξεων, αποτελούσε πάντοτε μεγάλο κομμάτι της λογοτεχνίας. Όταν ο Ντίκενς έγραφε τον ‘Όλιβερ Τουίστ’, περιέγραφε παραβατικές συμπεριφορές και ταυτόχρονα μας μιλούσε για τις συνθήκες ζωής στην εποχή του. Όταν ο Γιάννης Μαρής, έγραφε το «Έγκλημα στο Κολωνάκι», δεν μιλούσε μόνο για κάποιους φόνους αλλά και για την ζωή στην μεταπολεμική Ελλάδα. Με όλα αυτά προσπαθώ να δείξω, πως ‘οι παραβάσεις’ ήταν σημείο αναφοράς για τη λογοτεχνία και όχι μόνο για τη λεγόμενη αστυνομική. Σήμερα, παρά τις τόσες μεγάλες αλλαγές, τα προβλήματα εξακολουθούν να υπάρχουν και να είναι σχεδόν όμοια. Η εκμετάλλευση των ανηλίκων, τα πάθη του παρελθόντος, η εκδίκηση και ένα σωρό άλλα, δίνουν την έμπνευση για τις αστυνομικές υποθέσεις. Παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα από τους δέκτες μας τα ειδεχθή εγκλήματα. Όλα αυτά αποτελούν ‘τροφή’ για τη φαντασία μας. Πολλές φορές, λέμε: «θα γράψω πως ένας πατέρας σκότωσε το παιδάκι του και το διαμέλισε», αμέσως, έρχεται η ‘εσωτερική λογοκρισία’ που λέει πως, αυτό δεν μπορεί να συμβεί, είναι αδιανόητο, και μετά ανοίγεις την τηλεόραση και το βλέπεις στις ειδήσεις. Η πραγματικότητα μας ξεπερνάει, αλλά εμείς, ως γραφιάδες, προσπαθούμε να αφήνουμε την φαντασία μας να καλπάζει. Εάν παρακολουθήσετε τις νέες εκδόσεις θα παρατηρήσετε την αύξηση των τίτλων που αφορά σε αυτό το είδος, σε όλον τον κόσμο. Το ίδιο συμβαίνει και στη χώρα μας. Υπάρχουν τόσοι πολλοί νέοι συγγραφείς, τόσο αξιόλογοι, που σε μερικά χρόνια, πιστεύω πως θα μιλάμε και για ‘Ελληνική Σχολή’ αστυνομικής πλοκής στην Ελλάδα. Στις ημέρες μας, που το διαδίκτυο είναι μέρος της ζωής μας, είναι σαν να ζούμε ταυτόχρονα στην Αθήνα, στην Νέα Υόρκη, αυτό έχει διευρύνει τους ορίζοντες για τους συγγραφείς και όχι μόνο, όμως σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, βλέπουμε τα ίδια πράγματα. Ενδοοικογενειακή βία στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και στη Σουηδία. Φόνοι για λόγους τιμής στην Ιταλία αλλά και στην Αργεντινή. Είναι όλα τόσο διαφορετικά αλλά και τόσο όμοια.
Τι να περιμένουμε από εσάς;
Ολοκληρώθηκε και ‘ξεκουράζεται’ ένα νέο μυθιστόρημα και υπάρχουν διάφορα σχέδια στο χαρτί που αφορούν διαφορετικά είδη. Ο πειραματισμός είναι μέρος της πραγματικότητάς μας. Για μένα η γραφή είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας. Γράφω σημαίνει ζω διαφορετικές ζωές, μιλάω άλλες γλώσσες, χώνομαι στις σκέψεις άλλων. Ξεφεύγω από ότι με ενοχλεί, φτιάχνω έναν άλλον δικό μου κόσμο και κινούμαι μέσα σε αυτόν και μετά σε άλλον, σε άλλον…