Να θυμώσεις ή να λυπηθείς…;
Λοιπόν… μεσημεράκι σε γνωστό ψαράδικο στον Σταυρό Αγίας Παρασκευής, μετά από μισάωρη αναμονή, κατευθύνομαι στο αυτοκίνητο μου με 2 κιλά σουπιές στη σακούλα και ανοίγω την πόρτα να μπω μέσα, όταν ξαφνικά…. ένα χέρι προσπαθεί να αρπάξει τη σακούλα!
Ενστικτωδώς τραβιέμαι και αρπάζω από τον λαιμό τον επίδοξο αρπαγέα σουπιών ακινητοποιώντας τον… εκείνος ασθμαίνοντας από την πίεση που του ασκούσα, προσπαθούσε κάτι να πει ενώ τον ρωτούσα με ένταση “γιατί;;;”… αφού χαλάρωσα λίγο τη λαβή, άρχισε να ζητάει συγνώμη κλαίγοντας…
Ένα παλικάρι στα 25 περίπου μικροκαμωμένος, γύρω στο 1.70 ύψος με πρόχειρο ντύσιμο και εμφανώς ταλαιπωρημένος…
Εκείνη τη στιγμή ήρθε κοντά μας ένας υπάλληλος από παρακείμενο παντοπωλείο και κάποιοι περαστικοί από περιέργεια να δουν τι συνέβη… τους καθησύχασα ότι όλα είναι εντάξει και στράφηκα στον νεαρό ο οποίος καθόταν πλέον στο πεζοδρόμιο, ρωτώντας τον γιατί το έκανε… μου είπε πολλά και έχοντας την δυνατότητα να αντιλαμβάνομαι σε μεγάλο βαθμό την γνησιότητα των όσων λέγονται, δεν σας κρύβω ότι με συγκίνησε…
Έδωσα με το ζόρι, εφόσον δεν το δεχόταν, τις σουπιές και τον ρώτησα αν χρειάζεται κάτι άλλο… μου είπε ότι πήρε ένα τεράστιο μάθημα σήμερα και κάποια άλλα πράγματα που δεν χρειάζεται να αναφέρω…
Πήρα κι εγώ ένα τεράστιο μάθημα σήμερα… όλοι αναρωτιόμαστε, τι να οδηγεί συνανθρώπους μας σε παραβατικές συμπεριφορές… όταν το ζεις, σε αυτή την light εκδοχή φυσικά, γίνεσαι πιο Άνθρωπος, πιο ευαίσθητος, επειδή βιώνεις ότι υπάρχουν κάποιοι που έχουν πραγματάκια ανάγκη και τα βλέπουν όλα μαύρα στη ζωή τους…
Ξέρω, υπάρχουν πολλές ενστάσεις και άλλες απόψεις για τον τρόπο που αντιμετωπίζει κάποιος την ανέχεια, αλλά εύχομαι να μην βρεθεί ποτέ κανένας στη θέση αυτών των ανθρώπων… σίγουρα δεν μπορεί να φανταστεί τι είναι ικανός να κάνει, ώστε να επιβιώσει αυτός και η οικογένειά του….
Για δυο κιλά σουπιές…..
Αλέκος Φιλιππούσης
Διαβάστε επίσης: Την λέγανε Χρυσούλα…