Ο Γρηγόρης Αζαριάδης ασχολείται με την ανάγνωση πολυάριθμων αστυνομικών μυθιστορημάτων (όπως έκανε πάντα άλλωστε), τη συγγραφή αστυνομικών μυθιστορημάτων και την κριτική – παρουσίαση αστυνομικών μυθιστορημάτων σε βιβλιοφιλικά (και όχι μόνο) sites.
Από την μιά μεριά, δεν πιστεύει ότι η συγγραφή ενός μυθιστορήματος είναι μιά τρομερή διαδικασία, που λίγοι μόνο μπορεί να τα καταφέρουν. Από την άλλη, το να εκτεθεί κάποιος δημόσια με ένα γραπτό του, είναι μιά σκληρή και επίπονη προσπάθεια, που δεν μπορούν πολλοί να φέρουν σε πέρας.
Το πρώτο του μυθιστόρημα εκδόθηκε το 2012. Πρόκειται γιά τους «Παλιούς λογαριασμούς», που είχε γράψει το 1977-79 και οι οποίοι «επικαιροποιήθηκαν» λίγο πριν κυκλοφορήσουν.
Ο χρόνος που χρειάζεται να ολοκληρώσει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα είναι συνήθως ένα έτος. Εξαίρεση αποτέλεσε το «Μοτίβο του δολοφόνου», γιά το οποίο απαιτήθηκαν δυό ολόκληρα χρόνια, βασικά λόγω της εκτεταμένης αναλυτικής έρευνας με τους ανθρώπους της ομάδας, που πάντα συμβουλεύεται (αστυνομικούς, ψυχολόγους, ιατροδικαστές, εγκληματολόγους κλπ) με στόχο να διαμορφωθεί ένα πειστικό και επιστημονικά τεκμηριωμένο προφίλ του serial killer).
Η υπόθεση των μυθιστορημάτων είναι αποτέλεσμα προβληματισμού και επεξεργασίας με την συμβουλευτική ομάδα, που προαναφέρθηκε. Οι πρώτες αναγνώσεις γίνονται πάντα από την σύζυγό του συγγραφέα Νίτσα Βραχνίδου και την φίλη του Μαρίνα Ακτύπη. Γιά το υπό έκδοση νέο μυθιστόρημά του, ο κύκλος των «αναγνωστών» διευρύνθηκε, συμπεριλαμβάνοντας τις νεαρές αξιολογότατες κριτικούς Κέλλυ Κριτικού και Ιωάννα Πετρίδη.
Γιατί ασχολήθηκε με την συγγραφή αστυνομικών μυθιστορημάτων;
Ο Γρηγόρης Αζαριάδης απαντάει: «Όταν διαβάζεις αστυνομικά τα τελευταία 40 χρόνια, με τι άλλο μπορείς να ασχοληθείς; Ξεκίνησα από πολύ μικρός με Χάμμετ και Τσάντλερ. Και μετά τα πάντα …Hard boiled, neo polar, νουάρ, μέχρι την σύγχρονη Σκανδιναβική σχολή. Τα πάντα. Όταν λοιπόν όλες οι παραστάσεις μέσα στον εγκέφαλό μου είχαν επίκεντρο το αστυνομικό μυθιστόρημα, η συγγραφή ήρθε σαν ένα απόλυτα φυσικό επακόλουθο».
Το κίνητρο γιά τη συγγραφή του τελευταίου μυθιστορήματός του, «Το Μοτίβο του δολοφόνου» ήταν η πρόθεσή του να συνδυάσει ένα Βορειοευρωπαικό θέμα με μιά σύγχρονη Ελληνική γραφή. Πραγματικά, η παρουσία serial killers στη χώρα μας, είναι περιορισμένη. Από τους Γερμανούς Ντουφτ και Μπασενάουερ (την εποχή της Χούντας) μέχρι τον Δαγκλή, τον Μπέσκο και τον παραγνωρισμένο Βακρινό. Ο συγγραφέας όμως θεωρεί ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ένα παρόμοιο ενδεχόμενο στην κοινωνία μας. Ο τρόπος όμως αντιμετώπισής του είναι καθαρά αντιπροσωπευτικός της Ελληνικής Αστυνομίας. Αν, παρ’ελπίδα, εμφανιστεί Έλληνας κατ’εξακολούθηση δολοφόνος, κάπως έτσι θα αντιμετωπιστεί.
Σημαντικό ρόλο στη ρεαλιστική αναπαράσταση των γεγονότων, έπαιξε η βοήθεια από τους συμβούλους στο Τμήμα Εγκλημάτων κατά Ζωής και η έρευνα στα σημαντικότατα θεωρητικά κομμάτια από τους πρωτοπόρους του FBI Ρέσσλερ και Ντάγκλας (βλέπε Criminal minds). Όσο γιά τον τίτλο … Ήταν η πλησιέστερη απόδοση στα Ελληνικά του περίφημου modus operandi…
Το αγαπημένο είδος του Αζαριάδη είναι προφανώς το αστυνομικό μυθιστόρημα. Όντας βαθειά επηρεασμένος από τον Μανσέττ και το Γαλλικό neopolar, ο συγγραφέας έχει σαφή και συγκεκριμένη θέση για τα τεκταινόμενα στην κοινωνία και δεν διστάζει να την αποκαλύψει μέσα από το κείμενο του. Χαρακτηριστικά υποστηρίζει ότι: «Δεν διανοούμαι στην εποχή μας, με την ασφυκτική οικονομική κρίση και τα συνακόλουθα τρομακτικά κοινωνικά προβλήματα, ένας συγγραφέας, όσο καλός κι αν είναι, να σφυρίζει αδιάφορα. Τώρα το σε ποιό βαθμό θα θίξει τα «καυτά» κοινωνικά θέματα είναι σαφώς μιά πολύ προσωπική άποψη».
Οι προτιμήσεις του συγγραφέα ξεκινούν από την Αμερικανική σχολή και πιό συγκεκριμένα τους Τσάντλερ και Χάμμετ (που θεωρεί ως τους κορυφαίους πρωτοπόρους συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας). Ακολουθεί ο Ελλρόυ. Από το neopolar και τους επιγόνους κυριαρχεί ο Μανσέττ, ο Ιζζό κι ο Φαζαρντί. Από την μεσογειακή σχολή ο Μονταλμπάν. Από την υπερτιμημένη (κατά τον συγγραφέα) Σκανδιναβική σχολή, εκτιμά ιδιαίτερα το δίδυμο των πρωτοπόρων Σγιέβαλ Βαλέε και από τους πιό σύγχρονους την τριάδα Μανκέλ, Νταλ και Λάρσσον.
Ο Αζαριάδης εκτιμά ότι υπάρχει μιά σημαντική γενιά νέων Ελλήνων συγγραφέων, που έχει βάλει στέρεα θεμέλια γιά να δημιουργηθεί μιά ουσιαστική Ελληνική σχολή αστυνομικών συγγραφέων. Αυτό είναι και το πρώτο ζητούμενο. Να αποκτήσουμε μιά συγκεκριμένη ταυτότητα. Ονόματα συναδέλφων; Από την παλαιότερη γενιά οι επίγονοι του Μαρή, του Μάρκαρη και του Κορίνη. Συγκεκριμένα Φιλίππου, Αποστολίδης, ο ιδιαίτερος Γκάκας. Από τους νεότερους … Μαμαλούκας, Μουζουράκης, Γκόλτσος, Παπαδημητρίου, Γιαννίσης, Σίμος και οι κυρίες Παπαδημητρίου και Χουσνή.
Ο Γρηγόρης Αζαριάδης έχει εκδόσει τους «Παλιούς λογοαριασμούς» (2012), την «Τελευταία παράσταση της Μαρίνας Φιλίππου» (2013) και «Το μοτίβο του δολοφόνου» (2015), όλα στις εκδόσεις Γαβριηλίδη. Η έκδοση του τέταρτου μυθιστόρηματος του προγραμματίζεται γιά την άνοιξη του 2018.
