Κάθε φορά που βρισκόμαστε στο κατώφλι του νέου έτους, ερχόμαστε αντιμέτωποι με εκείνα τα ερωτηματικά που λες και τα έχουμε κρυμμένα μέσα μας έναν ολόκληρο χρόνο.
Πόσο συνεπής ήμουν στους στόχους που είχα βάλει για φέτος;
Τι μαθήματα πήρα από τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες μου;
Δύσκολα, όμως πολύ ενδιαφέροντα ερωτήματα, στο βαθμό που δεν παραμένουν μόνο ερωτήματα αλλά επιζητούν και τις ανάλογες απαντήσεις.
Όταν με θάρρος σταθούμε μπροστά τους, μπορεί να ανακαλύψουμε ότι ναι μεν δεν ήμασταν σε όλα συνεπείς όμως είναι αλήθεια πως δεν είμαστε ίδιοι όπως πέρυσι.
Κάτι άλλαξε.
Στον τρόπο που βλέπουμε τον εαυτό μας, τους άλλους και τον κόσμο.
Γίναμε ίσως πιο υπεύθυνοι.
Προσπαθήσαμε να γίνουμε ίσως πιο χαρούμενοι.
Μα θέλει προσπάθεια η χαρά;
Αυτή κι αν θέλει…
Αναλογιζόμαστε τον κόσμο μας και εισπράττουμε απογοήτευση, θυμό, θλίψη και μιζέρια.
Η χαρά είναι μια επαναστατική στάση απέναντι στη ζωή.
Θέλει κουράγιο, θέλει δύναμη ψυχής, επειδή μόνο αυτή μπορεί να αλλάξει τα πράγματα.
Μόνο αυτή έχει ελπίδα μέσα της.
Αλεξάνδρα Πλακίδα