Δεν είμαι και ο πιο κινηματογραφόφιλος άνθρωπος που υπάρχει, το ομολογώ. Αλλά όταν αποφασίζω να παρακολουθήσω μία ταινία, το κάνω με ιδιαίτερη προσοχή και θέρμη.
Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη, δημοσιογράφος
Προσπάθησα , αυτή τη φορά, να δω μερικά αποσπάσματα από την ταινία ‘’Fifty Shades of Grey’’. Θεωρώντας πως το νόημα της ταινίας αποδόθηκε λανθασμένα, αποφάσισα να παρακολουθήσω για λίγο την ταινία που προκάλεσε φρενίτιδα σε τόσο κόσμο και ανάμεσα σε αυτούς και σε πολλές φίλες μου.
Η ταινία ήταν μέτρια κατά την ταπεινή μου άποψη και με φτωχούς διαλόγους. Αυτό που παρατήρησα είναι πως ο Grey ήταν ένας άνδρας πλούσιος ,γυμνασμένος και με κοιλιακούς. Φυσικά, αυτό κάνει εξαιρετικά γοητευτικό τον χαρακτήρα του και δικαιούται κιόλας να είναι αυταρχικός, κυριαρχικός και δεσποτικός. Παραβλέποντας το γεγονός πως αν ήταν ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας με ένα νοικιασμένο δωμάτιο και έναν βασικό μισθό , τότε θα μιλούσαμε για έναν σατράπη και για ένα επεισόδιο της 10ης Εντολής.
Προσωπικά, θεώρησα πως ωραιοποιεί την επιθυμία κάποιου να θέλει να σε ελέγχει και να σε εξουσιάζει, αισθηματικά και σεξουαλικά, ως κάτι ωραίο και άνετο και προχωρημένο. Ένα μήνυμα που θα μπορούσε εύλογα να ερμηνευθεί έτσι από τα νέα άτομα –κυρίως κοπέλες- που το παρακολουθούν, ακόμα και αν αυτός δεν είναι ο σκοπός της ταινίας. Κλασικά, ένας άνδρας με παιδικά τραύματα από το παρελθόν επιθυμεί να κυριαρχήσει επάνω σε μία γυναίκα σεξουαλικά άπειρη η οποία στο τέλος τον ερωτεύεται. Και εκείνη, ας μαντέψω, πρέπει να ανεχτεί τη συμπεριφορά του επειδή εκείνος στο τέλος μπορεί να αλλάξει γιατί ‘’την αγαπάει’’. Και, φυσικά, όντας πλούσιος της κάνει δώρα αυτοκίνητα , κομπιούτερ και άλλα χίλια δύο..
Θα ήταν εξαιρετικά ωραίο οι νέοι άνθρωποι –κυρίως κοπέλες- που θα παρακολουθήσουν όλη την τριλογία, να διασκεδάσουν αλλά όχι να παραδειγματιστούν.
Αν κάποιος θέλει να δει αληθινή αγάπη στο σινεμά, μπορεί να ανατρέξει σε αριστουργήματα, όπως η Καζαμπλάνκα, το Όσα Παίρνει ο άνεμος, το Breakfast at Tiffany’s. Όταν η αγάπη ήταν κάποτε αγνή…