Μανούλα,
είμαι τόσο μπερδεμένο. Έχω συνηθίσει να κοιμάμαι στην απαλή, ζεστή αγκαλιά σου. Κάθε βράδυ κουρνιάζω δίπλα σου τόσο κοντά όσο για να ακούω την καρδιά σου. Να μυρίζω το άρωμα σου, να αισθάνομαι ασφάλεια. Κοιτάζω το όμορφο πρόσωπο σου όταν χασμουριέμαι νυσταγμένο και κλείνω απαλά τα μάτια μου, παραδομένο στην αγκαλιά σου. Όταν ξυπνώ με το στομαχάκι μου να γουργουρίζει χρειάζομαι γρήγορα την αγκαλιά σου. Και πριν αποκοιμηθώ, βρίσκομαι πάλι σε αυτήν.
Αυτή όμως η εβδομάδα ήταν διαφορετική…Κάθε βραδιά κατέληγε έτσι. Με άφηνες στην κούνια μου, με φιλούσες για καληνύχτα, έκλεινες το φως και έφευγες. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που μπερδεύτηκα. Αναρωτιόμουν που να έχεις πάει. Σύντομα ένιωθα τόσο φοβισμένο. Σε αναζητούσα. Σου φώναζα, που είσαι μανούλα! Μαμά… Σε χρειαζόμουν τόσο πολύ. Ποτέ μου δεν είχα νιώσει συναισθήματα όπως αυτά.
Μα κάπου εκεί στο σκοτάδι… Να ‘σαι! Ω! Και ήμουν τόσο χαρούμενο και ανακουφισμένο που ήρθες! Νόμιζα πως με είχες αφήσει για πάντα! Άπλωσα το χεράκι μου σε αναζήτησα αλλά εσύ δε με σήκωσες. Δεν με κοιτούσες καν στα μάτια. Απλά με ξάπλωσες πίσω στο κρεβατάκι μου και μου είπες «Σςςς… Είναι ώρα για ύπνο».
Αυτό συνέβη ξανά. Και ξανά… και ξανά… Πλέον όσο και να φώναζα δεν επέστρεφες ποτέ να με κρατήσεις. Μετά από τόσο κλάμα κουράστηκα κι εγώ. Έπρεπε να σταματήσω. Ο λαιμός μου πονούσε και η καρδούλα μου χτυπούσε σαν τρελή. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί δεν ερχόσουν.
Ύστερα από τόσα ίδια βράδια, τα παράτησα. Δεν θα ερχόσουν ποτέ πια όσο και να φωνάζω. Και όταν πλέον έρχεσαι, με κοιτάζεις από μακριά να δεις απλώς εάν είμαι ξύπνιο και αφήνεις μόνο του αυτό το μωράκι που κάποτε δεν άφηνες από πάνω σου.
Μανούλα… Δεν μπορώ να καταλάβω… Όταν είναι πρωί και κλάψω με παίρνεις αγκαλιά. Εάν πεινάω με τα ταΐζεις. Εάν τα κάνω πάνω μου με αλλάζεις. Είναι σαν να μπορείς να διαβάσεις τη σκέψη μου. Ω μανούλα… Σε αγαπάω τόσο πολύ και σε χρειάζομαι άλλο τόσο.
Ειδικά τη νύχτα, όταν είναι τόσο σιωπηλά και σκοτεινά… Φοβάμαι το σκοτάδι μαμά, φοβάμαι όταν είμαι μόνο μου… Όταν περίεργες σκιές βρίσκονται στον τοίχο μου εσύ εξαφανίζεσαι… Ξέρω πως σε κουράζω μανούλα αλλά σε αγαπάω τόσο πολύ. Απλώς θέλω να βρίσκομαι κοντά σου. Αυτό είναι όλο.
Πλέον τη νύχτα είμαι σιωπηλό. Αλλά ακόμη μου λείπεις…
Αγγελική Κατσαντρίδου
Πηγή: babyradio.gr