ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ, ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΦΑΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ ΕΧΟΥΜΕ ΑΙΣΘΑΝΘΕΙ ΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟΙ, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ, ΚΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΜΕ ΠΟΥΘΕΝΑ.
Όταν αυτή η αίσθηση είναι αποτέλεσμα ενός χωρισμού ή ενός πένθους, είναι κάτι το φυσιολογικό· όταν όμως είναι ριζωμένη στην καθημερινότητά μας και επιμένει για μεγάλα διαστήματα, απαιτείται διερεύνηση. Συνήθως, αιτία είναι μια δύσκολη παιδική ηλικία.
Όταν αισθάνεστε μόνοι ακόμη κι αν σας δείχνουν τρυφερότητα
Δεν είναι μάλιστα σπάνιο να αισθάνεστε μόνοι στην οικογένεια, με τον σύντροφο ή ακόμη και μαζί με πλήθος κόσμου. Πρόκειται για μια καθαρά εσωτερική κατάσταση, ανεξάρτητη από το κοινωνικό πλαίσιο· με λίγα λόγια, είναι δυνατόν να αισθάνεστε μόνοι κι ας είστε παντρεμένοι, όπως και να νιώθετε πως δεν ανήκετε πουθενά, ακόμη κι αν φαινομενικά ανήκετε σε μια πολύ δεμένη οικογένεια.
ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΨΥΧΙΑΤΡΟ ΒΑΪΣ, Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ: “ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΠΩΔΥΝΟ ΣΗΜΑ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΥ ΣΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΣ· ΜΑΣ ΕΙΔΟΠΟΙΕΙ ΠΩΣ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΚΑΛΑ, ΠΩΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ ΟΣΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥ ΖΗΝ ΜΑΣ”.
Το να αισθανόμαστε μόνοι και λυπημένοι φαίνεται πως συνδέεται με τις προηγούμενες εμπειρίες μας. Έχετε ποτέ αναρωτηθεί πώς γίνεται και με τις ίδιες συνθήκες κοινωνικού και εργασιακού πλαισίου, κάποιοι άνθρωποι αισθάνονται πιο μόνοι από άλλους; Ή ακόμη, πώς γίνεται, και σε μερικούς φτάνει ένα χάδι από τον σύντροφό τους για να αισθανθούν πλήρεις, ενώ άλλοι έχουν συνεχώς ανάγκη αποδείξεων αγάπης;
Η διαρκής αίσθηση μοναξιάς, στην ψυχολογία, είναι ένα θέμα μεγάλης σπουδαιότητας και έχει απασχολήσει τους πιο σημαντικούς συγγραφείς. Σύμφωνα με τον Καρλ Γιούνγκ:
“Η μοναξιά δεν προέρχεται από το γεγονός πως δεν έχουμε παρέα, αλλά από την αδυναμία μας να επικοινωνήσουμε όσα είναι σημαντικά για εμάς ή ακόμη και κάποιες σκέψεις, σημαντικές για εμάς, απαράδεκτες όμως για τους άλλους.”
Ας ξεκινήσουμε από αυτή την υπόθεση: όλοι θέλουμε να νιώσουμε αποδεκτοί και να σχετιστούμε σε βάθος. Κάποιοι όμως, εξαιτίας προηγούμενων τραυματικών εμπειριών, παρουσιάζουν δυσκολία στο να χτίσουν δεσμούς βασισμένους στις αυθεντικές τους ανάγκες. Στις σχέσεις τους ως ενήλικες, προσπαθούν ακόμη να ικανοποιήσουν ανάγκες πρωταρχικές, που δεν ικανοποιήθηκαν στην παιδική τους ηλικία.
Ανικανοποίητες ανάγκες: η μοναξιά, όποιου από παιδί, δεν έλαβε αναγνώριση και αγάπη
Εκείνη η αίσθηση της μοναξιάς που μπορεί να σας συνοδεύει στην καθημερινότητα, που ίσως γίνεται πιο έντονη τα Χριστούγεννα, κοντά στα γενέθλιά σας ή το βράδυ, όταν πάτε στο κρεβάτι, έχει ρίζες πολύ μακρινές.
ΑΥΤΗ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΑΝΑΓΚΕΣ ΔΕΣΜΟΥ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΑΝ ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΑΣ ΗΛΙΚΙΑ. ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ, ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟΚΡΥΣΤΑΛΛΩΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΑΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΑΣΥΜΒΑΤΟΤΗΤΕΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΤΕΡΜΟΝΗ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΔΕΧΕΣΤΕ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΗΚΕΤΕ ΚΑΠΟΥ.
Τέτοιες ανάγκες είναι ανικανοποίητες γιατί ανήκουν στο παρελθόν, και θα μπορούσαν να ικανοποιηθούν, μονάχα αν είχαμε στη διάθεσή μας μια μηχανή του χρόνου. Υπάρχει λοιπόν λύση; Βεβαίως, και μάλιστα είναι ακόμη πιο εύκολη από όσο φαντάζεστε. Για να υπερβείτε την αίσθηση της χρόνιας μοναξιάς, το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να αποδεχτείτε και να επεξεργαστείτε τις εμπειρίες σας.
Το υποσυνείδητο λειτουργεί σαν ένα παιδί, δεν ακολουθεί την κοινή λογική και δεν έχει καμία αίσθηση του χρόνου. Χωρίς εξέλιξη και χωρίς ανατροφοδότηση, για το υποσυνείδητό σας ό,τι ίσχυε πριν είκοσι χρόνια, όταν ήσασταν παιδάκια, ισχύει ακόμη και σήμερα!
Αν ως παιδί αισθανόσασταν μόνοι και οι συναισθηματικές σας ανάγκες έμειναν ανικανοποίητες, σήμερα θα αναζητάτε σχέσεις με στόχο να ικανοποιήσετε εκείνες τις παλιές ανάγκες. Δυστυχώς, η τάση σας αυτή θα λειτουργεί ως τροχοπέδη για την περαιτέρω εξέλιξή σας.
Από τα παραπάνω είναι κατανοητό πως ένα παιδί που δεν αγαπήθηκε, αν δεν επεξεργαστεί αυτό το συναισθηματικό έλλειμμα και το ενδεχόμενο τραύμα της μητρικής απόρριψης, θα τείνει να αναπτύξει μια αίσθηση απέραντου κενού, μια μοναξιά πρωταρχική και μια αίσθηση πως δεν ανήκει πουθενά, ακόμη κι όταν περιβάλλεται από αγάπη!
Αυτή η μοναξιά, δεν είναι παρά μονάχα απομεινάρι του παρελθόντος. Τα τραύματα των παιδιών που δεν αγαπήθηκαν (ή αγαπήθηκαν με τρόπο δυσλειτουργικό), μετατρέπονται σε μια σειρά ελλειμμάτων που δεν γίνονται αντιληπτά ως τέτοια, αλλά επηρεάζουν, ύπουλα, την καθημερινότητά τους. Τέτοια ελλείμματα δημιουργούν ανησυχία, αίσθημα ανικανοποίητου, φόβο, θυμό, ενοχές, αίσθηση μοναξιάς, χαμηλή αυτοεκτίμηση, αλλά δεδομένου ότι δεν είναι εύκολο να εντοπιστούν, δεν μπορούμε εύκολα να βρούμε και το αντίδοτο.
ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΩΣ ΕΝΗΛΙΚΟΙ, ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΤΑΝΑΚΛΟΥΝ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΗΛΙΚΙΑΣ. ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΜΑΣ ΑΚΟΜΗ, ΗΜΑΣΤΑΝ ΠΟΛΥ ΔΕΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΑΣ. Η ΜΗΤΕΡΑ, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ, ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΡΙΑ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΜΑΣ.
Για κακή μας τύχη, δεν τα καταφέρνουν όλες οι μητέρες, ακόμη κι αν προσπαθούν, να είναι σε αρμονία με τις ανάγκες των παιδιών τους. Κάθε ανικανοποίητη ανάγκη μπορεί να αφήσει τραύματα. Η έλλειψη αναγνώρισης, η μη δίκαιη μεταχείριση ή ακόμη και η αίσθηση ενός παιδιού πως μεγαλώνει στη σκιά ενός πιο αγαπητού από τους γονείς αδελφού, μπορούν να προκαλέσουν τραύματα εσωτερικά, δύσκολο να θεραπευτούν.
Πώς το ξεπερνάμε;
Με την αποδοχή, την επεξεργασία και την αυτο – αναγνώριση. Δεδομένου του υποκειμενικού της ανθρώπινης εμπειρίας, η ψυχοθεραπεία είναι πάντα ο πιο σωστός δρόμος.
Προς στιγμήν, ξεκινήστε με το να συνειδητοποιήσετε πως δε χρειάζεται να είναι οι άλλοι (σύντροφος, φίλοι, μητέρα) αυτοί που θα γεμίσουν αυτή την αίσθηση κενού ή μοναξιάς που κουβαλάτε μέσα σας. Ξεκινήστε να αποδέχεστε την ιδέα πως μπορείτε να τα καταφέρετε και μόνοι σας, στοχεύοντας στην αυτο – αναγνώριση. Σας συμβουλεύω επίσης να κάνετε την άσκηση που περιγράφω στο άρθρο “Μπορείς να γίνεις ένας εσωτερικός γονιός καλύτερος από τον βιολογικό σου”.
Αισθάνομαι διαφορετικός από όλους, σα να μην ανήκω πουθενά
Σημειώστε πως η ενδεχόμενη αίσθηση της διαφορετικότητάς σας, μπορεί να συνδέεται στενά με την ανάγκη σας να ανήκετε, που κάποτε δεν ικανοποιήθηκε. Μπορεί να συνδέεται επίσης με ένα χαμηλό επίπεδο ενσυναίσθησης , που μπορεί να οφείλεται στον πόνο που βιώσατε.
Αν δηλαδή δεν κατορθώνετε να ενσυναισθάνεστε τους κοντινούς σας ανθρώπους, δεν ξέρετε πως ενδεχομένως κι εκείνοι αισθάνονται όπως εσείς κι έτσι θα καταλήξετε να αισθάνεστε διαφορετικοί από όλους κι από όλα, σαν εξωγήινος. Η αίσθηση της διαφορετικότητας μπορεί ακόμη να συνδεθεί και με μια πιθανή αίσθηση μειονεξίας.
Χαμηλή ενσυναίσθηση και αλεξιθυμία, πιθανές αιτίες της αίσθησης διαφορετικότητας
Ως ενσυναίσθηση ορίζουμε εκείνη την ικανότητα που μας επιτρέπει να συντονιστούμε με τη συναισθηματική κατάσταση των άλλων. Αντίθετα, η αλεξιθυμία είναι η ανικανότητα να αντιληφθούμε ακόμη και τα δικά μας συναισθήματα. Εφόσον δεν κατορθώνουμε να αντιληφθούμε τη δική μας εσωτερική κατάσταση, αισθανόμαστε εντελώς διαφορετικοί.
Αν δεν καταφέρουμε να αναγνωρίσουμε τα συναισθήματά μας, πώς μπορούμε να βρούμε ομοιότητες με τους άλλους; Κάπως έτσι γεννιέται η αίσθηση πως δεν ανήκουμε πουθενά. Δεν ερχόμαστε από άλλο πλανήτη, απλώς πρέπει να μας γνωρίσουμε καλύτερα, να διερευνήσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο και εκείνον των άλλων. Δεν αναγνωρίζουμε στους άλλους δικά μας χαρακτηριστικά, απλώς και μόνο γιατί δεν κατορθώνουμε να δούμε σε βάθος εμάς τους ίδιους.
omorfizoi.gr/psicoadvisor.com/maria magganari