Έτσι σκοτώσαμε το γάμο μας …Έγινε σιγά-σιγά…
Στην αρχή, σταματήσαμε να μιλάμε όσο παλιά. Να επικοινωνούμε. Την λίγη εκείνη ώρα που είχαμε για να τα πούμε, έπιανε καθένας μας από μία άκρη στον καναπέ με ένα κινητό στο χέρι…
Έπειτα, αρχίσαμε να μην κοιμόμαστε μαζί. Θέλεις η ζέστη, θέλεις τα ροχαλητά, θέλεις τα διαφορετικά προγράμματα. Ο ένας στο σαλόνι και άλλος στο κρεβάτι. Και άρχισε ξέρεις να μας βολεύει αυτή η κατάσταση.
Στη συνέχεια, καθένας μόνος του. Σε δουλειές, σε εξόδους, με φίλους σε υποχρεώσεις. Μόνο τα παιδιά έμειναν κοινό σημείο επαφής, κάτι για το οποίο έπρεπε να συνεννοηθούμε.
Όπως ήταν φυσικό, πέθανε και ο έρωτας. Η επαφή. Αφεθήκαμε… Γυρνούσαμε μέσα στο σπίτι και οι δύο σαν τους λέτσους, αδιαφορώντας για το πως βλέπουμε ο ένας τον άλλον…
Και μετά, ήρθαν τα παράπονα. Ήρθαν τα νεύρα. Οι εγωισμοί. Οι παρεξηγήσεις. Ήρθαν τα μαλώματα, οι φωνές και οι καβγάδες. Καταλήξαμε να νιώθουμε απέχθεια ο ένας για τον άλλον… Δυο αγρίμια στο ίδιο το κλουβί, δυο ξένοι, δυο εχθροί, μέσα στο ίδιο σπίτι.
Έτσι σκοτώσαμε το γάμο μας. Σιγά-σιγά.
Σου θυμίζει κάτι;
e-psyxologos.gr/eleftheriadis eleftherios