Γέμισε ο τόπος κριτές φίλε μου! Άνθρωποι που μέχρι χτες δεν έμπαιναν καν στον κόπο να ρωτήσουν αν ζεις ή αν πέθανες, τώρα στέκονται μπροστά σου έτοιμοι να σε κατασπαράξουν!Διαβάστε επίσης: Να φεύγεις, από νοσηρές καταστάσεις, απ’ ότι σου χαλάει την ηρεμία
Σε στήνουν στον τοίχο και σε σημαδεύουν, έτοιμοι να πατήσουν τη σκανδάλη!
Σχολιάζουν τη ζωή σου, τις κινήσεις σου, τις αποφάσεις σου, σαν μικροί Θεοί!
Ανοίγουν το στόμα τους και οι λέξεις τους είναι σαν σφαίρες που εκτοξεύονται η μια πίσω απ’την άλλη, με στόχο απευθείας την καρδιά σου.
Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να σ’ ακούσουν, ούτε βέβαια και στη θέση σου, μιας και ξεφεύγεις απ’ τις βολεμένες αντιλήψεις τους.
Έχουν ήδη βγάλει τα συμπεράσματά τους. Η ετυμηγορία; ΈΝΟΧΟΣ χωρίς ελαφρυντικά και η τιμωρία;
ΘΑΝΑΤΟΣ! Κι εσύ βρίσκεσαι ξαφνικά ανάμεσα σε πεινασμένα λιοντάρια που σε κυκλώνουν δείχνοντάς σου τα κοφτερά τους δόντια και προσπαθείς να ξεφύγεις, να σωθείς!
Μα η χειρότερη φάρα από δαύτους, είναι αυτοί που θέλουν το “καλό σου”.
Για το καλό σου μη νευριάζεις, για το καλό σου να δίνεσαι, για το καλό σου να συγχωρείς, για το καλό σου μην αντιμιλάς, μην αντιδράς, μην αντιστέκεσαι. Για το καλό σου να υπομένεις, να σκύβεις το κεφάλι, να μη ζεις, να μην αναπνέεις, να μην υπάρχεις!
Όλοι αυτοί, φροντίζουν για το καλό σου.
Σε όλους εσάς λοιπόν που σχολιάζετε, κρίνετε, κουτσομπολεύετε και κρυφοκοιτάτε τη ζωή μου, έχω να σας ρωτήσω…
Πού ήσασταν όλοι εσείς όταν υπέφερα από θλίψη και μοναξιά;
Πού ήσασταν όταν τα μάτια μου δεν στέγνωναν από τα δάκρυα;
Πού ήσασταν όταν προσπαθούσα με νύχια και με δόντια να σώσω ότι είχε απομείνει από τα γκρεμισμένα μου όνειρα;
Πού βρισκόσασταν μωρέ όταν με το μυαλό θολό προσπαθούσα να κρατηθώ ζωντανή;
Πού ήσασταν τάχα όταν τις νύχτες δάγκωνα το μαξιλάρι για να μην ακούσουν τα παιδιά μου τους λυγμούς μου;
Διαβάστε επίσης: Στα πόσα likes εξασφαλίζεις την ευτυχία σου;
Όταν έλιωνα απ’ το σαράκι της αμφιβολίας, όταν έπνιγα την κραυγή της προδοσίας, όταν μάτωνε η ψυχή μου για την αδικία, πού βρισκόσασταν γαμώτο;
Όταν κάθε μέρα ανακάλυπτα ένα ακόμα ψέμα και η γη άνοιγε να με καταπιεί, όταν κρατούσα το κεφάλι μου μην αποδράσει το μυαλό μου πού ήσασταν μου λέτε;
Δεν θέλω ρε τη συμπόνια και τις συμβουλές σας. Δε θέλω τον οίκτο και το δήθεν ενδιαφέρον σας. Ούτε το καλό μου θα το ορίσετε εσείς.
Έχω δικούς μου ανθρώπους εγώ να ανησυχούν! Ανθρώπους που στα δύσκολα μου κράτησαν το χέρι και είχαν μια αγκαλιά να μου προσφέρουν!
Έχω γονείς, αδέρφια, φίλους καλούς να μ’ αγαπούν! Εσείς καθόλου δεν μου κάνετε μ’ακούτε;
Έχω ακόμα κάτι να σας πω….
Σε όλους εσάς τους αναμάρτητους και αλάνθαστους, κάντε παρακεί μη σας λερώσω με τα λάθη μου!
Σε όλους εσάς τους κριτές και επικριτές, κρατηθείτε μακριά μου γιατί μαζί σας έμαθα κι εγώ να δαγκώνω!
Σε όλους εσάς τους βολεμένους και τους δήθεν, δεν χωρατε στα παπούτσια μου,σας πέφτουν στενά
Σε όλους εσάς τους δειλούς και τους υποκριτές, μάθετε ότι χίλιες φορές θα τα γκρεμiζω, μέχρι να τα φτιάξω όπως εγώ θέλω!
Γέμισε ο τόπος κριτές και αναμάρτητους ρε φίλε….
Διαβάστε επίσης:Να την προστατεύεις την ψυχή σου & να την αγαπάς. Να μην την ξεπουλάς σε φτηνές αγορές