Αρχική HomePageSlider Κι όσο σκεφτόμασταν, τόσο χάναμε την επαφή μας με τη ζωή

Κι όσο σκεφτόμασταν, τόσο χάναμε την επαφή μας με τη ζωή

από lady times

«ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΟ, ΞΕΡΕΙΣ, και αφάνταστα ανακουφιστικό, να εκχωρείσαι, να απαλλάσσεσαι από πάσαν ατομική ευθύνη.

Διαβάστε επίσης: Πάω να βρω την ευτυχία & δεν ξέρω πότε θα γυρίσω

Κι εδώ που τα λέμε, τα αδιέξοδα όπου μας οδήγησαν -και που με κομπασμό τα ονομάζουν «πολιτισμό» – οι επιλογές του ανθρώπου, εξαντλούνται ανάμεσα στον αφηρημένο λόγο του αρχηγού, που καλύπτει όλη την τραγικότητα και την κτηνωδία της πραγματικότητας, στη λατρεία των συμβόλων, στο ανάκλιντρο του ψυχαναλυτή και στο ζουρλομανδύα.

Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΤΑΥΤΙΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ– σκοπών, μέσων και μεθόδων- με μοναδικό σκοπό πως θα κατακτήσουν μεγαλύτερο κομμάτι εξουσίας και περισσότερους οπαδούς, πως θα βάλουν τις «μάζες» να δουλέψουν καλύτερα, κατατρώγοντας τα σωθικά τους και δολοφονώντας τη μήτρα που της γέννησε, είναι η κοινή τους συνισταμένη.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ που βίωσαν την πιο βάρβαρη εξουσία των πιο υψηλών ιδανικών: ένα μπουκάλι κόκα κόλα… Γεμίσαμε από λέξεις που δεν κοστίζουν τίποτα πια, μαρμαρωμένες στο παρελθόν από την κακιά μάγισσα της εξουσίας. Ποιός θα τις λευτερώσει; ποιός θα τις αναστήσει; Ποιός θα τις καθαρίσει από τον τρόμο, την οδύνη και την απάτη;

ΓΕΜΙΣΑΜΕ ΑΠΟ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ» –είναι της μόδας, βλέπεις, δεν κοστίζει τίποτα. Μα όταν μια ζωή η μόνη σου έγνοια είναι πως θα λαδώνεις την προπέλα που σου βάλανε στον κώλο, το σύστημα και οι αρχηγοί, είσαι ένα πια… Ποιος θα πληρώσει την πίκρα των κομμουνιστών, που μπροστά στον τάφο, δεν έχουν ένα τοπίο να ακουμπήσουν την τρυφερότητά τους; Μερικοί βολεύτηκαν: «Δεν φταίνε οι ιδέες, μα οι συνθήκες». Μάλιστα. Εν ονόματι του μαρξισμού και του «επιστημονικού σοσιαλισμού».

Διαβάστε επίσης: Μην προσπαθείς τόσο σκληρά, τα καλύτερα πράγματα συμβαίνουν όταν δεν τα περιμένεις

«ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΜΕ ΩΣ ΤΑ ΕΣΧΑΤΑ, πρέπει να ζορίσουμε το μυαλό και το κορμί μας να φτάσει ως την ύψιστη τρέλα της απόλυτης άρνησης, και μέσα από τη φωτιά της εσωτερικής μας αντίστασης να αναστήσουμε την αισθαντικότητά μας. Το νόημα και τον αισθησιασμό της ζωής μας. Μπορούμε να το κάνουμε; Να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες της ζωής μας; Ιδού το μέγα φιλοσοφικό ερώτημα της εποχής μας. Χιλιάδες εξεγέρσεις, επαναστάσεις, πόλεμοι, πραξικοπήματα, μεταρρυθμίσεις, τεχνολογικές. Απωλέσαμε το «υπαρξιακό μας πρόβλημα», που θα μας βοηθούσε να επαναστατήσουμε ή να τρελαθούμε.

ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΜΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗΣ, της εμπραγμάτωσης, της αισθησιακής και
συναισθηματικής μας αρμονίας, γίνεται όλο και πιο ανέφικτο, όλο και πιο συρρικνωμένο. Δεν είναι πια δυνατόν να συνεννοηθούμε με ιδεολογίες, αλλά μέσα από την ατομική συμπεριφορά και πράξη, τη συλλογική μας συν-κοινωνία, τη συνεργασία, τη συλλογική μας συν-αρμονία, την ατομική μας συν διαφορετικότητα. Ο λόγος, εσωτερικά φαγωμένος, όπως και η ζωή μας, δεν είναι πια ικανός για συν κοινωνία. Οι λέξεις χωρίς μνήμη και ευθύνη, σέρνονται στην καθημερινότητα, κουρέλια χωρίς σώμα, που τα παίρνει ο άνεμος, όπως τις ξεσκισμένες αφίσες των κομμάτων και των σωματείων.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΝΕΝΝΟΗΘΟΥΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ, παρά μόνο μέσα από την αγάπη, την τρυφερότητα του χαδιού, το ερωτικό μας βλέμμα. Από την επαφή μας με την γη, με τη φύση, θα ξαναγεννηθεί ο καινούριος λόγος της ατομικής ευθύνης και μνήμης.

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΠΩΣ Η ΚΙΝΗΤΗΡΙΑ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ είναι η αναζήτηση της χαράς, της ηδονής, της απόλαυσης. Αυτό το βλέπεις με την πρώτη ματιά γύρω στη φύση, αν τα μάτια σου είναι ακόμα κατοικημένα από τις αισθήσεις. Ζωή, ηδονή, χαρά, θάνατος, είναι μια αδιατάρακτη ταυτότητα, κι αυτό είναι ένας σημαντικός λόγος αισιοδοξίας.

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ ήταν πως αναζήτησαν τις νέες πολιτισμικές αξίες σ’ έναν πυρήνα δυστυχίας. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις, μα θέλω να πω πως, αντί να κηρύξουμε την απόλαυση της ζωής, κηρύξαμε την ισότητα στα καταναλωτικά αγαθά. Αντί την απελευθέρωση από την πολυπλόκαμη εξουσία, την ελευθερία του συνέρχεσθαι . Έτσι, από επαναστατικοί καταλύτες γίναμε απόστολοι-εξουσία του κερατά.

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ “ΕΥΤΥΧΙΑΣ” μας οδήγησε στην ίδια αντίληψη για τη ζωή, στον ίδιο τρόπο σκέψης και τρόπο ζωής, με τον καπιταλισμό, που θέλαμε να ανατρέψουμε. Ήταν φυσικό λοιπόν, ύστερα από μια δραματική και τραγική περιπλάνηση, να ξανανταμώσουμε με τον καπιταλισμό, και μάλιστα ως υπανάπτυκτοι ή ξεπεσμένοι πρίγκιπες, αλλά με εκατομμύρια νεκρούς Δον Κιχώτες που, ποιός ξέρει, ίσως τούτη τη στιγμή τα θαμμένα κοντάρια τους πετάνε τα πρώτα βλαστάρια τους μέσα στη γη. Αλλιώς… δες τα, αν αφαιρέσεις τις λέξεις και τα συνθήματα, όλα τα άλλα είναι απελπιστικά όμοια.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Χ. Μίσσιου, Τα Κεραμίδια Στάζουν, εκδ. Γράμματα.

dinfo.gr

Διαβάστε επίσης: Οι ξεκάθαροι άνθρωποι δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανένα

You may also like

Αφήστε ένα σχόλιο