Μία γυναίκα βιάστηκε.
Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη*
Θα μπορούσε να είμαι εγώ, εσύ, η οποιαδήποτε. Μπορεί να ήταν ντυμένη προκλητικά, μπορεί να φορούσε ράσο, μπορεί να ήταν μεθυσμένη, νηφάλια, το οτιδήποτε. Θα μπορούσε να ήταν εριστική, θα μπορούσε να ήταν ο πιο γλυκός άνθρωπος στον κόσμο.
Είμαι εξοργισμένη για την κοινωνία που ζούμε. Μία κοινωνία που διδάσκει τις γυναίκες να ντύνονται πιο σεμνά, δε διδάσκει όμως τους άνδρες να μη βιάζουν. Μία κοινωνία που σκοτώνει για δεύτερη φορά ένα θύμα με την αδιαφορία του. Μία νομοθεσία που στην ουσία, αφήνει ατιμώρητους τους παιδόφιλους και τους βγάζει ελεύθερους μετά από λίγους μήνες.
Το μόνο έγκλημα που δεν μπορώ να συγχωρήσω, να δικαιολογήσω και να καταλάβω είναι η κακοποίηση μικρών παιδιών. Μου είναι αδιανόητο πώς μπορεί κάποιος να αντλεί ηδονή από ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα, πώς μπορεί να ασελγεί επάνω του χωρίς να αισθάνεται όνειδος ή τύψεις. Πιστεύω πως εκείνη τη στιγμή διαπράττεις έναν φόνο χειρότερο από το να πάρεις το πιστόλι και να σκοτώσεις κάποιον.
Ως πότε θα βγαίνουν αθώοι εκείνοι που καταστρέφουν ψυχές απλά και μόνο επειδή έχουν εξουσία; Ως πότε θα αισθάνεται κάποιος ενοχή για το έγκλημα που δέχεται και όχι αυτός που το πράττει;
Ως πότε θα σπάσει ο κύκλος της σιωπής και θα καταγγέλλεται αμέσως οποιοδήποτε γεγονός σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης;
Σπάσε τη σιωπή και μίλα ανοιχτά. Δώσε θάρρος και σε άλλους ανθρώπους που βιώνουν την ίδια κόλαση.
*Η Μαρία Σκαμπαρδώνη είναι δημοσιογράφος