Η Εβίτα Φύτρου είναι ένα από τα δεκάδες θύματα των φονικών πυρκαγιών στις περιοχές της ανατολικής Αττικής και η ιστορία της συγκλόνισε από την πρώτη στιγμή, καθώς έχασε την ζωή της πέφτοντας στη θάλασσα από ένα γκρεμό προκειμένου να σωθεί από τις φλόγες.
Στη συνέχεια, ο πατέρας της, ο 54χρονος Γρηγόρης Φύτρος και ο 11χρονος Ανδρέας αγνοούνταν αλλά τελικά οι σοροί τους εντοπίστηκαν λίγο αργότερα.
Η 13χρονη Εβίτα Φύτρου ήταν αθλήτρια της ποδηλασίας, ένα από τα ταλέντα του αθλήματος, ενώ ο πατέρας της Γρηγόρης ήταν παλαιότερα αθλητής ποδηλασίας στην ΑΕΚ. Ο 11χρονος Ανδρέας είχε κι αυτός πάθος με την ποδηλασία και σκόπευε να ακολουθήσει την οικογενειακή παράδοση.
Τραγική φιγούρα η μητέρα, που κλήθηκε να αναγνωρίσει τη σορό της κόρης της Εβίτας, αλλά και τις απανθρακωμένες σορούς του συζύγου της και τους γιου της.
Ο δημοσιογράφος Μπάμπης Παπαπαναγιώτου, προσωπικός φίλος της οικογένειας Φύτρου, διάβασε ένα κομμάτι από την επιστολή που του έστειλε η μητέρα των δύο ανήλικων παιδιών.
«Προσπαθώ να μοιάσω στην κορούλα μου, που ήταν πάντα μαχήτρια και κατάφερνε να το αποδεικνύει με κάθε τρόπο. Ξέρω ότι ο Γρηγόρης θα έκανε ό,τι καλύτερο για να σωθούν. Το ότι δεν τα κατάφερε ήταν απλά θέληση του Κυρίου. Ακούω στα αφτιά μου την γλυκά τρεμάμενη φωνούλα του Ανδρέα:
«Φοβάμαι μανούλα, ανησυχώ πολύ, θα φανώ δυνατός, αλλά εσύ μην έρθεις μαμά. Θέλω να μην έρθεις, είναι όλα κλειστά, δεν θα τα καταφέρεις».
Προσπάθησα να φτάσω κοντά τους, τέσσερις ώρες προσπαθούσα με κάθε τρόπο να πλησιάσω. Όταν εγκατέλειψα την προσπάθεια, σκεπτόμενη ότι θα ήταν καλύτερα να μην κινδυνεύσω κι εγώ, ώστε να μπορώ να βοηθήσω αν χρειαστεί. Δεν έχω λόγια. Όταν θα καταφέρω να αναγνωρίσω και τα αγόρια μου –γιατί ο κρατικός μηχανισμός και σε αυτό έχει χάσει τον μπούσουλα- θα σας πω με βεβαιότητα ότι έχασα τα πάντα. Να αγκαλιάζετε τα παιδιά σας κάθε μέρα», αναφέρει, μεταξύ άλλων, στην επιστολή της η μητέρα.
Η ποδηλάτισσα
Το δρόμο πλάι στη θάλασσα
περπάτησα που `κανε κάθε
μέρα η ποδηλάτισσα.
Βρήκα τα φρούτα που `χε
στο πανέρι της, το δαχτυλίδι
που `πεσε απ’ το χέρι της.
Βρήκα το κουδουνάκι και το
σάλι της, τις ρόδες,
το τιμόνι, το πεντάλι της.
Τη ζώνη της, τη βρήκα σε
μιαν άκρη, μια πέτρα διάφανη
που `μοιαζε με δάκρυ.
Τα μάζεψα ένα ένα και τα
κράτησα κι έλεγα πού `ναι
πού `ναι η ποδηλάτισσα.
Την είδα να περνά πάνω
απ’ τα κύματα, την άλλη μέρα
πάνω από τα μνήματα.
Την τρίτη νύχτωσ’ έχασα
τ’ αχνάρια της, στους ουρανούς
άναψαν τα φανάρια της.
Οδυσσέας Ελύτης
psychologos-mariakoraka.gr