Γενικότερα στην ζωή μας, οι άνθρωποι έχουμε διαφορές ποσοτικές και όχι ποιοτικές.
Όλοι για παράδειγμα νιώθουμε φόβο, μοναξιά, άγχος, στρες, χαρά, λύπη. Άλλες φορές περισσότερο, άλλες λιγότερο.
Η ταυτότητα μας διαμορφώνεται από πολύ νωρίς και καθορίζεται κυρίως από τα συναισθήματα μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αλλάζει.
Όπως αλλάζουν τα συναισθήματα μας, έτσι μπορούμε να αλλάζουμε και εμείς οι ίδιοι. Με κάποιες βασικές σταθερές βέβαια σιγά σιγά.
Αν νιώθετε ότι το παιδί σας δεν κάνει τόση παρέα, όσο τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης του με τους συμμαθητές του, ίσως να σκεφτείτε το ενδεχόμενο μήπως πρόκειται για ένα εσωστρεφές παιδί.
Αυτό δεν σημαίνει κάτι. Αν το παιδί σας είναι χαρούμενο και δεν παραπονιέται αλλά είστε εσείς, ή ο πατέρας του που θα ήθελε να είναι πιο εξωστρεφές και να έχει περισσότερους φίλους, μη νομίζετε ότι και αυτό έχει την ίδια ανάγκη.
Κάποια παιδιά αρέσκονται στο να παρατηρούν συμπεριφορές, να είναι πιο λιγομίλητα, να επεξεργάζονται πιο αναλυτικά κάποιες καταστάσεις και εν τέλει να μην αναζητούν τόσο πολύ την συντροφιά όσο άλλα.
Αν βέβαια το παιδί σαν παραπονιέται ότι δεν τον παίζουν οι φίλοι του, ή ότι είναι μόνος του στο σχολείο, τότε καλό είναι να απευθυνθείτε στην δασκάλα του, ώστε να σιγουρευτείτε ότι αυτά τα δεδομένα που σας παρουσιάζει είναι αληθή και δεν προκύπτουν από την συναισθηματική εξήγηση που έχει δώσει μόνο του.
Αν για παράδειγμα η δασκάλα του σας πει πως οι συμμαθητές του προσπαθούν να παίξουν μαζί του και εκείνο φαίνεται να θέλει, να επιβάλλεται συνέχεια και να παίρνει πρωτοβουλίες για όλους, (ενώ εκείνο σας είχε πει την προηγούμενη ημέρα ότι δεν τον παίζουν οι φίλοι του), τότε καταλαβαίνετε ότι θα πρέπει να δείτε τα πράγματα πιο προσεκτικά.
Μήπως έχει περισσότερη ανάγκη για προσοχή και ξεσπάει έτσι στους συμμαθητές του;
Μήπως ενώ νομίζετε ότι του δίνετε αρκετή προσοχή, δεν είναι τελικά αρκετή ή τόσο εποικοδομιτική;
Όσο μικρό και αν είναι το παιδί σας, από τη στιγμή που πάει στο σχολείο και συναναστρέφεται με άλλους ανθρώπους, μοιραία θα υπάρχουν συγκρούσεις.
Καλό είναι όμως να εκφράζονται λεκτικά και αληθινά τα προβλήματα του, τουλάχιστον σε έναν από τους δύο γονείς, χωρίς να νιώθει ότι θα επικριθεί ή θα κατηγορηθεί.
Δεν είναι πάντα εύκολο, αν δεν τα πάει καλά με τους συμμαθητές του, να δούμε από που προκύπτει το πρόβλημα,αλλά όσο περισσότερο επιδιώκουμε την επικοινωνία μαζί του και το ενθαρρύνουμε να μας εκφράσει τα συναισθήματα του, τόσο πιο ασφαλές θα νιώθει και τα πράγματα όλο και θα βελτιώνονται.