Κύριο χαρακτηριστικό, η ορμή μου.
Παρορμητική,βιαστική,ανυπόμονη,ενθουσιώδης.
Γράφει η Αλεξάνδρα Πλακίδα
Κάνω θόρυβο γύρω μου( από μικρό παιδί) ,όχι φασαρία.Θόρυβο απ΄την συνεχή κίνηση. Ζω μέσα από την κίνηση και την αλλαγή. Θέλω να κερδίζω τα πάντα γύρω μου, και τον χώρο, και τον χρόνο, και τους ανθρώπους. Κερδίζω τους ανθρώπους, τους κάνω να με εμπιστεύονται, να αναζητούν την παρέα μου, την σταθερή πίστη μου στη ζωή! Δεν το κάνω σαν επίδειξη δύναμης ούτε σαν άσκηση εξουσίας. Αγαπάω τους ανθρώπους. Θέλω και γνωρίζω ανθρώπους. Βρίσκω κάτι ενδιαφέρον στον καθένα. Τους αφουγκράζομαι,προσπαθώ να τους καταλάβω να τους στηρίξω. ‘’Κερδίζω ψυχές’’ Αυτή είναι η περιουσία μου και σ΄αυτόν τον κόσμο, και για όποιον άλλο κόσμο υπάρχει.
Συγχρόνως όμως είμαι απίστευτα κλεισμένη στον εαυτό μου. Περνάω απ΄τον έναν κόσμο στον άλλον με απίστευτη ευκολία. Η μοναξιά είναι το καταφύγιο μου πολλές φορές. Εκεί νιώθω πως μπορώ να είμαι αληθινή,ανεπιτήδευτη,ακέραια. Και με την μοναξιά μου είμαι πολύ συμφιλιωμένη,ακουμπάω πάνω της ,ξαποσταίνω και ξαναβγαίνω στον κόσμο.
Δεν φοβάμαι τα συναισθήματα μου,την ένταση τους, το μέγεθος τους,την επιμονή τους.
Δεν φοβάμαι τις ανάγκες μου, τις επιθυμίες μου, τις λαχτάρες μου.Ξέρω τις αντοχές μου, τα όρια μου, τα δέχομαι.Δεν τεντώνω ποτέ τον εαυτό μου να σπάσει. Δεν τον σέρνω πέρα από κει που δεν μπορεί να προχωρήσει. Του αφήνω την τεράστια πολυτέλεια του χώρου και του χρόνου και της κατανόησης. Του χαρίζομαι. Πιστεύω πως στον κόσμο αυτό κανείς και τίποτα δεν θα μας χαριστεί. Πρέπει εμείς τουλάχιστον να χαριζόμαστε στον εαυτό μας. Πρέπει εμείς τουλάχιστον να μην παλεύουμε ενάντια στον εαυτό μας.
Δεν φοβάμαι να νιώσω, να δώσω, να εκτεθώ, να πληγωθώ.Το κριτήριο για τις πράξεις μου δεν είναι το τι θα πουν και τι θα σκεφτούν οι άλλοι, αλλά πως θα νιώσω εγώ η ίδια , αν το χρειάζομαι αυτό, αν θα με βοηθήσει να νιώσω καλύτερα. Δεν με νοιάζει να κρυφτώ, να καμουφλάρω όσα νιώθω, να προστατευτώ. Θέλω να λέω αυτό που νιώθω, τη στιγμή που το νιώθω, όπως το νιώθω. Δεν στερώ απ΄τον εαυτό μου ούτε ένα ‘’Σ΄αγαπάω’’ ούτε ένα ‘’πονάω’’.Τίποτα. Ζω χωρίς δίχτυ ασφαλείας.χωρίς εναλλακτικό σχέδιο. Έχω μέσα μου τη σιγουριά πως ότι και αν συμβεί θα βρω τη δύναμη να το αντιμετωπίσω. Μπορεί να μου αφήσει σημάδια αλλά δεν τα φοβάμαι. Τα σημάδια απ΄αυτά που ζούμε είναι ο χάρτης της ζωής μας,πιστεύω. Και δεν θέλω έναν επίπεδο ευθυγραμμισμένο χάρτη για την ζωή μου.
Αγαπάω πολύ,πονάω πολύ,χαίρομαι υπερβολικά,λυπάμαι απίστευτα,δίνομαι ολοκληρωτικά,φεύγω για πάντα.
Δεν ξέρω τι θα πει μέτρο,επιφύλαξη,τσιγκουνιά. Δεν ξέρω να προφυλάσσω τον εαυτό μου.
Μαζί με τη δική μου πραγματικότητα, δέχομαι και την πραγματικότητα των άλλων Είναι μια δεξιότητα που την κέρδισα μέσα από χίλιες δυο διαφορετικές καταστάσεις. Καλές. κακές,επώδυνες, περίπλοκες,ευχάριστες και δυσάρεστες. Κατανοώ και αποδέχομαι τις αλήθειες των άλλων,ότι ο καθένας έχει ένα διαφορετικό τρόπο ανάγνωσης,κατανόησης και κυρίως ένα διαφορετικό τρόπο διαχείρισης της ίδιας κατάστασης.
Ρίχνομαι σε κάθε σχέση μου με πάθος, με την επιθυμία να τα νιώσω όλα.
Δεν απορρίπτω την οικειότητα, την θέλω πολύ.Αυτή την οικειότητα που καταργεί όλα τα κλισέ, όλα τα στεγανά και τις αναστολές .