Συνήθως είμαι αισιόδοξη για τους ανθρώπους και τις καταστάσεις που βιώνω. Όμως τον τελευταίο καιρό, όπου βρεθώ και όπου σταθώ, για λιγότερο ή περισσότερο χρόνο, αντικρίζω ανθρώπους σκυφτούς με το βλέμμα καρφωμένο σε μια οθόνη κινητού, με ώμους κρεμασμένους, με δύο χέρια που πληκτρολογούν ασταμάτητα πάνω σε αυτήν την οθόνη και ενίοτε, έτσι σκυμμένοι, ρίχνουν και κανένα χαμογελάκι!
Οι φίλες μου βάφονται διότι ,όπως λένε, θέλουν να είναι περισσότερο ποθητές. Και ενώ οι άνδρες έλκονται από γυναίκες εξωτερικά εντυπωσιακές , δε θέλουν η γυναίκα με την οποία θα δεσμευτούν…
Και εκεί που φλυαρούσα ακατάπαυστα, βγάζοντας τα εσώψυχά μου στο έτερον μου ήμισυ, στην έρμη την φιλενάδα μου, και πίνοντας το ολόπικρο καφεδάκι μου (θα το αναλύσουμε και αυτό, αλλά σε…
Ουκ ολίγες φορές έχω διαβάσει πικρόχολα σχόλια σε λογαριασμούς επώνυμων ανθρώπων ή σελίδες που αφορούν διασημότητες, τα οποία σχολιάζουν αρνητικά την πλούσια ζωή που φαίνεται να απολαμβάνουν αλλά και του γεγονότος…
Λίγες ώρες έμειναν και το 2017 θα είναι παρελθόν. Θα μείνει πίσω για πάντα.
Υπήρχε ένα φαινόμενο καθόλου ασυνήθιστο στις δεκαετίες του 1960 έως κ τις αρχές του 1990 σε ορισμένες πολύ απομακρυσμένες κ φτωχές επαρχίες, είτε μιλάμε για τέρμα βουνό, είτε για κάποιο νησί…
Άνοιξε τη ντουλάπα σου. Κοίτα ποσα ρούχα έχεις! Ούτε τα μισά δε φοράς.
Ένα το περισσότερο που πρέπει να “κρατάμε” Όταν τριγύρω όλα δείχνουν πως ελπίδα δεν υπάρχει πουθενά… Μονάχα μέσα μας. Λ.Ζ