Νομίζω πως λίγο-πολύ όλες οι γυναίκες – είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι – φαντασιωνόμαστε πώς θα είναι η ζωή μας όταν έρθει η μαγική ώρα που θα αποκτήσουμε το τελειότερο, ομορφότερο και εξυπνότερο πλασματάκι που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα – μπορείς να το αποκαλείς και απόγονο.
Όταν φτάσει η στιγμή αυτή βέβαια, σχεδόν κάθε προσδοκία κάνει “πλατς” και σκάει σαν σαπουνόφουσκα στη μούρη μας!
Ύστερα από 3+ χρόνια μητρότητας, πιστεύω πως δικαιούμαι να ξεδιπλώσω τις δικές μου αυταπάτες μαζί με τη συνεπακόλουθη απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα – έτσι για να την σπάσω λίγο στις φαντασιώσεις σας!
1. Εγκυμοσύνη
Φαντασία: Σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης θα είμαι μια γλυκούλα εγκυούλα με μια μικρή στρογγυλή κοιλίτσα που με τα βίας θα φαίνεται, και με το υπόλοιπο κορμί λαμπάδα.
Πραγματικότητα: Έφτιαξα μια κοιλιά τύπου έχω καταπιεί 2 καρπούζια – από τα μεγάλα, τα σωστά – και προς το τέλος της εγκυμοσύνης οι αστράγαλοί μου έμοιαζαν με ποδαράκια μοσχαναθρεμμένου ελέφαντα.
2. Γέννα
Φαντασία: Θα έχω την ωραιότερη εμπειρία φυσικού τοκετού, χωρίς παρεμβάσεις τύπου επισκληρίδιο και άλλα τέτοια περιττά, οι πόνοι θα είναι απλά μια γλυκιά υπενθύμιση πως καταφθάνει το παιδί μου και όταν έρθει η ώρα, θα σπρώξω 4 φορές και θα βγει!
Πραγματικότητα: Μετά από 5 ώρες πόνα, φύσα και ξεφύσα άρχισα να παρακαλάω όποιον μιλούσε ελληνικά να μου κάνει επισκληρίδιο, διαπίστωσα περίτρανα για ποιο λόγο οι πόνοι της γέννας λέγονται ωδίνες και όσο για τα 4 μικρά σπρωξιματάκια, δε θα ήθελα να τα σχολιάσω (ίσως με διαβάζουν και εγκυμονούσες και είναι κρίμα!)
3. Έρωτας με την πρώτη ματιά
Φαντασία: Μόλις αντικρίσω το παιδί μου θα με πνίξει το μητρικό φίλτρο και θα το ερωτευθώ κεραυνοβόλα άπαξ και διαπαντός!
Πραγματικότητα: Τις πρώτες εβδομάδες ζωής της μικρής μου, περισσότερο αμηχανία ένιωθα σε σχέση με αυτό το μικρό, ανήμπορο και λίγο στραβοπατημένο πλασματάκι παρά έρωτα κεραυνοβόλο. Σκέψεις του τύπου «Τι το κάνουμε τώρα;» «Μήπως κάπως λίγο βιάστηκα;» και «Omg, αυτό ήρθε για να μείνει» είχαν σκεπάσει όλο το οπτικό μου πεδίο.
4. Η ευτυχία της ολοκλήρωσης
Φαντασία: Από τη στιγμή που θα γεννήσω και για το υπόλοιπο της ζωή μου θα είμαι συνέχεια ευτυχισμένη. Λογικό, αφού θα έχω βιώσει την απόλυτη ολοκλήρωση της μητρότητας.
Πραγματικότητα: Όχι, δεν είμαι συνέχεια ευτυχισμένη. Ειδικά τον πρώτο καιρό κινούμουν στο φάσμα από κουρασμένη μέχρι εξαντλημένη, ήμουν συχνά θυμωμένη και εκνευρισμένη και κάπου-κάπου – βασικά όταν επιτέλους κατάφερνα να το κοιμίσω – ευτυχισμένη.
5. Θηλασμός
Φαντασία: Ο θηλασμός είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου. Θα ακουμπήσω το παιδί μου στο στήθος και θα αρχίσει να τρώει. Μετά θα χορτάσει και θα κοιμηθεί. Όταν ξυπνήσει – μετά από κανένα 4ωρο φαντάζομαι – θα ξαναθηλάσει για 10′ και θα συνεχίσει ατάραχο τον ύπνο του.
Πραγματικότητα: Τους πρώτους μήνες, το μωρό αποτελούσε φυσική προέκταση του στήθους μου και ο καναπές του πισινού μου, είχα θηλάσει σε όλες τις πιθανές και απίθανες στάσεις, υπήρχαν στιγμές που πονούσα τόσο πολύ που θα προτιμούσα να του δώσω βρόμικο από τη Μαβίλη παρά το γάλα μου, και άλλες που ήθελα να κοπανήσω το κεφάλι μου στους τοίχους από την πλήξη και την κλεισούρα.
Φαντασία: Το δικό μου το μωρό δεν θα κλαίει. Αφού θα έχω προλάβει να ικανοποιήσω όλες του τις ανάγκες γιατί να κλάψει; Αφού θα το έχω ταϊσμένο, αλλαγμένο και ζεστό/ δροσερό, δε θα έχει κανένα λόγο να κλάψει!
7. Ύπνος
Πραγματικότητα: Η κόρη μου σταμάτησε να ξυπνάει τη νύχτα όταν ήταν 1,5 έτους και αυτό είναι ένα καλό μοντέλο. Ξέρω γονείς με παιδιά 4 ετών που ακόμα ξυπνάνε 1-2 φορές κάθε βράδυ! Το καταπληκτικό είναι πως εκεί που νομίζεις πως ο ύπνος τους έστρωσε και θα ξαναγίνεις άνθρωπος, τσουπ, σκάει ένα καινούριο δόντι, μια φρέσκια ίωση, ένας ολοκαίνουριος πυρετούλης και το όνειρο “συνεχόμενος ύπνος πάνω από 2 ώρες” πάει περίπατο.8. Διατροφικές συνήθειες
10. Τηλεόραση
Φαντασία: Δεν υπάρχει χειρότερο από την τηλεόραση, είναι εθιστική, προβάλλει άσχημα πρότυπα και πληγώνει την αισθητική μου. Εγώ δεν θα εκθέσω το παιδί μου σε αυτό το αίσχος πριν πάει δημοτικό.
11. Tantrums
Πραγματικότητα: Όταν η μικρή μου διένυε τα terrible twos, έτρεμα να πάω μαζί της ακόμη και μέχρι το σούπερ μάρκετ. Δεν ήξερα πού, πότε και γιατί θα μας βρει η κρίση. Δε θα ξεχάσω μια φορά που είχε πέσει κάτω και ούρλιαζε έξω από τις σκάλες του μετρό, ο κόσμος σταματούσε και μας θαύμαζε, κι εγώ σκεφτόμουν να βάλω εισιτήριο μπας και βγάλω τα έξοδα του ψυχιάτρου. (Όλο αυτό κράτησε κανένα εξάμηνο το πολύ, το μεγαλύτερο εξάμηνο της ζωής μου!)12. Κοινωνική ζωή