Η αιχμηρή κραυγή της με έκανε να ξυπνήσω από τον ύπνο. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα στο δωμάτιό της.
Η αιχμηρή κραυγή της με έκανε να ξυπνήσω από τον ύπνο. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα στο δωμάτιό της.
«Μανούλα, πρέπει να πάω τουαλέτα!», είπε με μια τσαλακωμένη κραυγή καθώς ζεστά δάκρυα έλαμπαν τα κόκκινα, παχουλά μάγουλα της. Την πήρα και τη πήγα στο μπάνιο και την κάθισα στην τουαλέτα.
«Σ ‘αγαπώ και εγώ, μωρό μου,» είπα, καθώς την σκέπαζα με την κουβέρτα. Και κάπως έτσι, είχε ήδη κοιμηθεί ξανά.
Επέστρεψα πίσω στο κρεβάτι μου. Δεν είχα τραβήξει καν την κουβέρτα πάνω μου όταν το μωρό κουνήθηκε στην κούνια δίπλα μου. Κατάλαβα ότι ήταν καιρός να σηκωθώ μαζί του.
Πήρα το μωρό και άρχισα να το θηλάζω, τραγουδώντας ένα νανούρισμα, και κουνώντας το απαλά στα χέρια μου. Σύντομα τελείωσε το φαγητό του, ρεύτηκε και χτύπησε απαλά το στήθος μου καθώς έπεφτε για ύπνο, σαν να έλεγε: «Σ ‘αγαπώ, μαμά».
«Ω γλυκό μου αγόρι, κι εγώ σ ‘αγαπώ, πάρα πολύ«, του ψιθύρισα καθώς χάιδεψα το μικροσκοπικό του πρόσωπο.
Αυτές οι νυχτερινές συναντήσεις, αυτές οι κομμένες άγριες νύχτες …. δεν είναι καθόλου εξαντλητικές. Είμαστε επιλεγμένοι γι ‘αυτούς, δεν είμαστε μαμά; Αυτή είναι η ιερή φωνή στη μέση της νύχτας. Οι κραυγές που θέλουμε να ανταποκριθούμε. Και πόσο ευλογημένοι είμαστε να πούμε τόσες φορές στη μέση μιας νύχτας πόσο αγαπιόμαστε!
Έτσι πηγαίνετε στο σκοτάδι και απαντήστε στις φωνές του παιδιού σας απόψε, μαμά. Και θα δείτε πόσο σας αγαπούν πραγματικά.
Επιμέλεια κειμένου : Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή